In Hoorn moet ook zoiets bestaan als collectief geheugen. Ik bedoel dat deel van het geheugen waarbij meerdere mensen kunnen zeggen: ‘Nu je het zegt, daar was toch iets mee? Was het niet zo dat…?’ Waarop iemand die zich iets beter heeft ingelezen in de materie, bijvoorbeeld een raadslid, direct het verhaal zo vertelt dat de aangesproken persoon met dat kleine beetje nog achtergebleven geheugenmateriaal alleen maar instemmend kan reageren, omdat hij een verhaal krijgt te horen dat zijn geheugenrestantje geen geweld aan doet.

Het leuke (je mag ook zeggen: het interessante, want dan is het waardeoordeel iets meer naar de achtergrond te houden) is, dat een raadslid van een andere fractie over zaken van toen met een herinneringsopfrisser komt die toch even een handjevol nuances verschilt. Dat is volstrekt normaal, want het overkomt iedereen dat je een verhaal over toen hoort, dat verschilt met het verhaal in jouw hoofd, terwijl je dat nota bene samen hebt beleefd.

Ik werd me ineens hiervan bewust toen mijn broer, die ik een paar keer per jaar spreek, omdat we een, naar mijn begrippen, ontiegelijk eind van elkaar vandaan wonen, met een gebeurtenis in ons gezin van pakweg zestig jaar geleden kwam waar ik een totaal ander beeld van heb.

Nu twijfelen wij beiden of onze geheugens nog wel goed functioneren. Daar hadden wij het allebei over en na elkaar bijna overtroefd te hebben in het vergeten van simpele woorden en namen gingen wij toch door met het uitwisselen van wederwaardigheden in deze tijd met af en toe gespreksuitstapjes naar dat verre verleden.

Ik zeg soms tegen gesprekspartners, wanneer mijn geheugen mij parten speelt, dat mijn geheugen zo slecht is, dat ik uitstekend geschikt ben als politicus. Ik heb nog niet hoeven uit te leggen dat dit als grapje bedoeld is. Waar ik wel bij stil sta is dat gebeurtenissen op verschillende manieren beleefd worden en dus op verschillende manieren kunnen worden naverteld, zonder daarmee de persoon met een andere belevingsherinnering voor leugenaar te moeten uitmaken.

Afgelopen dinsdag werd in de Hoornse raadscommissie gesproken over het masterplan centrumgebied stations- en winkelgebied Kersenboogerd. Er moest door de fracties vooraf driftig worden gegraven naar de voorliggende gebeurtenissen met passend feitenmateriaal. Niet alleen voor de deelnemende fractiewoordvoerders was de materie nauwelijks gesneden koek, men bracht ook veelvuldig naar voren dat bewoners en ondernemers in dat gebied zich bijna wanhopig afvragen wat er nu werkelijk een keer staat te gebeuren. De eerste ideeën om het gebied op te knappen dateren volgens historiegevoelige commissieleden al van 2002.

Hoewel in het masterplan dat nu op tafel ligt volgens een aantal politici gesuggereerd wordt dat diverse details al zijn uitgedacht en bijna klaar voor uitvoering en er soms wordt gesproken over een fietspadenplan dat jaren geleden was afgeblazen en dat er al stevig overlegd is met een woningbouwcorporatie, zonder dat er een degelijke participatieronde is gehouden, waarin alle betrokkenen de kans krijgen hun licht te laten schijnen over te plannen zaken, tracht de wethouder te vertellen dat het masterplan nog lang niet het definitieve plan is en er nog volop participatie zal worden gepleegd, maar dat het allemaal een beetje zou opschieten wanneer iedereen nu al even gauw goedkeuring zou hechten aan het masterplan.

Het zou best eens kunnen zijn dat de vertraging van het uitwerken van ideeën van langgeleden voor een deel te wijten is aan de corona-uitbraak van wanneer was dat ook alweer. Voor mij werd duidelijk dat onduidelijkheid over gesprekken en gebeurtenissen van een tijd geleden voor politici als een legitimatie opgevat wordt om een afwijkend verhaal te formuleren over precies dezelfde feiten die zich hebben voorgedaan. Zeker in een aanloopperiode voor de verkiezingen zullen partijen voordeel kunnen zien in de mogelijkheid om zelf oude koeien uit de sloot te trekken.

Hoe de koe daar ooit in terecht kwam is de kiezer allang grotendeels vergeten. Wanneer mijn broer en ik in de Kersenboogerd  zouden hebben gewoond, had je je kunnen verbazen over het relaas dat elk van ons daarover kan vertellen. Ik vermoed dat de fantasie van mijn broer een stuk groter is dan dat van mij. Ik vrees alleen dat hij veel overtuigender kan overkomen.

Disclaimer: De inhoud van de column is uitsluitend voor rekening van de auteur. Streekomroep West-Friesland is niet ge- of verbonden aan een politieke partij of welke politieke richting dan ook, maar geheel autonoom en onafhankelijk.