Hij zag het helemaal zitten: een community oprichten en zo duurzaam mogelijk leven. In een dorpje van pakweg tien tiny houses, op een mooie plek in de natuur. Joost Botman was er bijna vijf jaar lang dag in dag uit mee bezig en stak al zijn spaargeld erin. Tegenstrijdige regelgeving zat in de weg, hij werd zelfs bedreigd, en toen kwam ineens het ‘stenen’ droomhuis om de hoek kijken.
Joost uit Wervershoof is 26 jaar als hij zijn zelfgebouwde tiny house op het erf van zijn ouders betrekt. ‘Het Groene Buurtje’ heet de groep liefhebbers die hij om zich heen verzamelt en waar in het ‘Groene Uurtje’ vergaderd wordt hoe het plan eruit komt te zien. Het gesprek met de gemeente Medemblik loopt, de energie zit er goed in, de reacties zijn positief. Dit is – gezien de woningnood – de ideale oplossing, zo ziet hij het voor zich.
Het is nieuw voor de gemeente: een tiny house-woonwijkje neerzetten. Specifiek beleid is er niet. Dus vóór er überhaupt over een vergunning gepraat kan worden, moet Joost met een grondig uitgewerkt plan komen en draagvlak vinden.
Op jacht naar een locatie voor tiny houses
Eén ding is al snel duidelijk: een geschikte locatie vinden is lastig. Andijk, Abbekerk, Wervershoof, in de afgelopen jaren komen er meerdere locaties voorbij die geschikt lijken. Ook het terrein van zwembad De Zeehoek is nog in beeld. “De gemeente Medemblik heeft altijd goed met ons meegedacht als er weer een plek op het oog kwam, maar steeds moesten er zaken bij allerlei partijen getoetst worden. En daar liep het op stuk.”
Tekst gaat verder.
En zo vielen er steeds opnieuw door botsende regelgeving locaties af. “Wilden we uit onze filosofie zo min mogelijk bestrating aanleggen en waren we dat overeengekomen met de provincie, getoetst aan het natuurbeleid. Dan moest er vanuit de veiligheidsregio een tonnen zware brandweerwagen bij de huisjes kunnen komen en keren. Dat gaat dus niet”, noemt Joost als één van de vele voorbeelden door het gebrek aan beleid.
Hij blijft lobbyen. Stemt tactisch tijdens de verkiezingen en steekt zijn nek uit aan tafel bij het verkiezingsdebat in Medemblik. Vorig jaar zomer lijkt het dan eindelijk te gaan gebeuren, komt de droom van Joost en zijn vriendin Lynn dan nu toch uit? Deze locatie bij Wervershoof lijkt de beste tot nu toe: buiten de bebouwde kom, grenzend aan bestaande bebouwing en de grond kwam nog te koop ook. “Volgens de gemeente was dit de meest voordelige situatie om een vergunning te verstrekken. Dus dit is het dachten wij.”
Ze richten een stichting op met de Westfriese naam ‘Koeteldijk’. Er wordt een inrichtingsplan gemaakt, mensen gezocht die willen aanhaken en al snel stromen er 200 aanmeldingen binnen. Met een selecte groep gaan ze uiteindelijk door. “Eerst die vergunning krijgen”, is het motto.
Tekst gaat verder.
Om dat te kunnen doen, hebben ze de formele verplichting om het plan aan de buurt te presenteren. Nog voor er een tweede bijeenkomst plaats kan vinden, gooit de natuur van het stukje beoogde land roet in het eten. “Er bleek een steenmarter in het gebied te zijn, dus dat zette de boel op pauze”, vertelt hij.
Op informele manier plannen ze een aantal kennismakingen met de buurt. “Daaruit kwamen hele wisselende reacties, sommigen heel positief. Zij zagen het als een goede toekomst voor de jeugd en het in stand houden van het landschap en bos.” Maar dan slaan de gemoederen een heel andere kant op. “Een andere groep buren was echt fel tegen. We zijn op verschillende manieren bedreigd en uitgescholden. Dat is de reden geweest, dat we daar gevoelsmatig niet meer wilden gaan wonen.”
Niet opgeven
Zo ver als nu, hebben ze het niet eerder geschopt. De stichting is er, de uitgewerkte plannen. Joost heeft er inmiddels al zijn spaargeld in gestopt, 15 duizend euro om precies te zijn. Ze willen het project ‘Koeteldijk’ niet opgeven, ook al weten ze dat ze er zelf nooit zullen wonen.
Maar het idealisme, samen als community een tiny house-woonwijkje oprichten, maakt plaats voor de ongezouten waarheid. “We hoopten dat iemand het initiatief zou overnemen, maar er moest nog geld geïnvesteerd worden voor vervolgonderzoeken. Daar is het stilgevallen en kwam de conclusie dat Koeteldijk ophield te bestaan.”
Kijken kan geen kwaad?
Joost en Lynn zien beduusd toe hoe het project strandt. Enkele weken later, komt Joosts schoonvader met een idee op de proppen: al tijden staat er een huis te koop van kennissen uit de familie, in Tuitjenhorn, waar Lynn geboren is. Joost: “Hij vroeg: ‘Is het niet wat voor jullie?’. Wij zagen het zelf toen niet in, we waren nog volop bezig met de tiny houses.” Maar een keer kijken kan geen kwaad.
En nog voor ze het daadwerkelijk beseffen, staan ze vorige week met de sleutels van hun bakstenen huis in Tuitjenhorn in de handen. Is de droom voor een tiny house dan definitief voorbij? “We voelen ons hier goed bij en het geeft houvast. Met het tijdelijke karakter van de tiny houses, hadden we na tien jaar waarschijnlijk weer een nieuw plan moeten maken. Dit huis heeft iets charmants, we voelden ons direct thuis. We zijn erg blij.”
En wat er met Joost zijn tiny house staat te gebeuren, waar hij al die jaren toch in heeft gewoond? “We zijn aan het verbouwen, dus we wonen nu nog in de tuin bij mijn schoonouders. Maar daarna gaat hij de verkoop in.”
