Een stamppotje van eendenkroos, pesto van eendenkroos door de spaghetti of zelfs ijs van eendenkroos? Volgens onderzoekers zou ‘het groene kaviaar’ over vijf jaar zomaar op ons bord kunnen liggen. Bij Karel Bolbloemen in Bovenkarspel worden er komende zomer proefkweken gedaan met het groene goedje.
“Wij spreken liever over waterlinzen, dat klinkt iets smakelijker”, vertelt Eric de Bruin. Hij is lector circulair ondernemen bij de Aeris Hogeschool in Dronten. Hier zijn ze al anderhalf jaar bezig met het kweken van het groene spul, in een proefopstelling.
In een week tijd oogsten ze in tien broeibakken zestig kilo waterlinzen. “Dat is één van de grote voordelen. Het groeit als kool, want het vermenigvuldigt zich in drie dagen. Ook neemt het CO2 op, waardoor het ook nog eens goed is voor het klimaat.”
Al in de middeleeuwen gegeten
Daarnaast zitten waterlinzen vol met eiwitten en vitamine B12, die ook in dierlijke producten zoals melk, vlees en vis zitten. “Dat is heel bijzonder, want het is daardoor een goede vleesvervanger voor veganisten.”
Waterlinzen of eendenkroos is volgens de onderzoeker ook nog eens ontzettend gezond. Zo werden ze in de middeleeuwen al voorgeschreven bij gezondheidsklachten. “Het is gek als we hier niets mee doen. Je kunt eigenlijk niet om deze groente heen.”
Maar waarom staat de groene supergroente nog niet op de menukaart? Dat komt omdat het jaren heeft geduurd voordat de Europese Unie eendenkroos heeft goedgekeurd als voedsel voor mensen. In Amerika en Azië staat de groente wel al op de menukaart.
Nu de Europese voedselautoriteit ESFA afgelopen zomer eendenkroos goedkeurde, ligt de weg open voor massaproductie. Maar zo ver is het nog niet. Waterlinzen zijn met een prijs van veertig euro per kilo nu nog erg duur. De Bruin: “Het is eigenlijk groene kaviaar die binnenkort op de menukaart van exclusieve restaurants prijkt. Het duurt nog wel een aantal jaren voordat het in de supermarkt ligt.”
Tekst gaat verder onder de foto.
In eerste instantie verwacht De Bruin dat waterlinzen als extra ingrediënt wordt verwerkt in groentepotjes. De grote uitdaging daarbij is de beeldvorming, want eendenkroos klinkt nu niet bepaald als een lekkernij.
“Consumenten moeten nog wennen aan het idee, maar dat was bij zeewier ook zo. En wat te denken van quinoa, dat oorspronkelijk vogelvoer was. Dat zit nu ook overal in.”
De grote vraag is: hoe smaakt het? Volgens De Bruin, die een zak waterlinzen in zijn vriezer heeft liggen en er regelmatig pannenkoeken van bakt, lijkt het op kiemgroente zoals taugé en waterkers. “Het lijkt ook een beetje op knapperige spinazie, het is knisperig en heeft een bite. Ik ben nu ook samen met een ijsmaker bezig om er veganistisch ijs van te maken. Dat is toch fantastisch?”
Voor niets gaat de zon op
In de zomer verhuist de proefopstelling van de Aeris Hogeschool mogelijk naar tulpenteler Karel Bolbloemen in Bovenkarspel, die al eerder meewerkte aan de proef. Zo leverde het bedrijf de broeibakken voor de proefopstelling waar studenten de waterkroos in telen.
Bij het tulpenbedrijf in Bovenkarspel zou op grotere schaal waterlinzen kunnen worden gekweekt, in de kas die in de zomer leegstaat.
Teler Jan Bregman tempert echter de verwachtingen: “Het is nog niet in kannen en kruiken, want we hebben voldoende werk en het moet natuurlijk wel iets opleveren. Voor niets gaat de zon op. Daarnaast vraag ik me af of mijn bedrijf hiervoor geschikt is. Want bij het produceren van voedsel krijg je met allerlei regelgeving te maken, dus zo ver is het nog lang niet.”