Ze is één van de ruim 100 vrijwilligers die hospice Dignitas in Hoorn kan laten bestaan. Gastvrouw Gery Beemster werkt al meer dan 20 jaar in een omgeving waar mensen komen om te sterven. Belangeloos. “Ik geef een klein beetje, maar ik krijg veel meer terug.”
De Hoornse is al sinds 2004 een vast onderdeel van het Hoornse hospice. “Mijn hart lag altijd al in de zorg, ook al had ik een administratieve functie. Ik ben begonnen als zorgvrijwilliger en in die rol assisteerde ik de verpleegkundigen. Nu ben ik gastvrouw. Dat bevalt mij heel goed.”
Haar domein is de huiskamer, waar ze er is voor de gasten, maar ook voor de familieleden. De gastheer of -vrouw is een sfeerbepalende factor in het huis, waar ernstig zieke mensen hun laatste dagen beleven. “Op het ene moment heb je een hartstikke leuk gesprek met iemand en een paar dagen later is deze persoon overleden. Maar ja, that’s life.”
Laatste stukje van het leven
Ze haalt haar motivatie uit de dankbaarheid van de mensen die ze ontmoet. “Ik geef een klein beetje, maar ik krijg veel meer terug. Als ik weer naar huis fiets, ben ik blij dat ik iets voor deze mensen heb kunnen doen. Het is toch heel bijzonder dat je tijdens het laatste stukje van iemands leven mee mag lopen?”
Tekst gaat verder onder de foto
Natuurlijk is er het nodige verdriet binnen de muren, in verband met het (naderende) afscheid. Maar wat opvalt – zeker in de huiskamer – is de opgewekte sfeer.
Zo gaf ook de inmiddels overleden Margriet (76) aan, die onlangs verbleef in het hospice. “Het klinkt raar, maar het is een feest. Je wordt hier met zoveel liefde en warmte omringd. Dat had ik nooit kunnen bedenken.”
“Het gaat hier nooit over de dood, maar juist over het leven”
Gerry Beemster – vrijwilliger bij hospice Dignitas
Gery vult aan: “Het klinkt gek, maar het gaat hier nooit over de dood, maar juist over het leven. Dan hebben we het met de gasten over de kinderen of over gemaakte vakanties. In de laatste fase doen juist de kleine dingen er toe.” Ze werkt er met een persoonlijke missie: “Ik wil de lach op de gezichten zien.”
‘Traan over mijn wang’
De aanwezigheid van jonge mensen grijpt haar aan, ook na ruim twintig jaar nog. “Laatst was er een vrouw met de leeftijd van mijn dochter. Als ik dan naar huis rijd, rolt er wel eens een traan over mijn wang. Wat triest, en zielig voor het gezin, denk ik dan.”
Maar toch, ze is op haar plek bij het Hoornse hospice Dignitas. “Of dit de baan van mijn leven is? Ik denk het wel. De mensen die hier werken, komen allemaal met hun hart. Anders kun je dit werk niet doen.”
Liefde voor de Dood: het leven in een hospice
Een verblijf in een hospice als laatste halte voor de dood. Voor veel mensen een absoluut schrikbeeld, maar hoe gaat het er echt aan toe in een hospice? In de serie ‘Liefde voor de Dood’ nemen we een kijkje bij hospice Dignitas in Hoorn.