Uitvaartonderneemsters Sandra Boorsma en Monique Bankras introduceerden dit jaar de hemelbrievenbussen. Nabestaanden kunnen hierin post achterlaten, die aan dierbaren is geschreven. Die brieven worden vanavond ‘bezorgd’. In de mist vinden de boodschappen uit de tientallen brieven hun weg naar de heldere hemel.
Op een stille, winterse avond heerst ondanks het voorbijrazende verkeer een half uur lang serene rust in De Weere. Op de valreep doet Ria Bruinsma-Beers nog snel een brief in de brievenbus, die een vaste plek heeft bij de kerk van De Weere. Zoals er ook één in Zwaag staat. “Het is mijn dertiende van dit jaar”, zegt de Abbekerkse. Alle dertien zijn ze bestemd voor haar man Jan, van wie ze vorig jaar zo plotseling afscheid moest nemen. “Hij is volgende week jarig.”
Ria is een trouwe schrijfster. “Het geeft rust. Ik wil hem toch mee laten delen in wat wij hier meemaken. En het is heerlijk om van je af te schrijven”, vertelde ze eerder al tegen NH. “Het komt vaak zomaar in mij op. Dan ga ik er even voor zitten en vloeien de woorden zo uit de pen. Soms schrijf ik dingen die spelen in de familie. ‘Je had erbij moeten zijn, mop!’, schrijf ik dan. Maar ik meld ook sterfgevallen, zoals nu – van onze oud-buurman. ‘Kunnen jullie gezellig samen biljarten’, heb ik nu geschreven.”
‘Nog heel wat te lezen’
Het is het eerste jaar dat de hemelbrievenbussen operationeel zijn. Monique opent in bijzijn van een groepje nabestaanden de brievenbus en haalt de eerste oogst tevoorschijn. Het is een flinke stapel. “Zeker 50 of 60”, vermoedt ze. Met een knipoog: “Ze hebben boven nog heel wat te lezen.” Dan, op serieuzere toon: “Het gaat niet om de aantallen. We weten natuurlijk niet wat er daarboven wacht. Maar we zijn in de overtuiging dat er lijntjes van hier naar boven zijn en andersom. Dat voel je soms gewoon.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Twee zussen van de familie Schilder uit De Weere vinden vanavond troost bij elkaar. Ze houden elkaar stevig vast, als er een passend lied wordt afgespeeld. In gedachten zijn ze bij hun overleden zus, die maar 52 werd. “Het gemis is er en blijft. Zeker rond de feestdagen. Die zijn nooit meer hetzelfde.”
Het is stil en er vloeien tranen als de brieven hun weg naar boven vinden. “Op de familiedag eerder dit jaar was ze precies vijf jaar overleden. Daarom hadden we een kaart mee, waar iedereen iets op kon schrijven. Een boodschap aan haar, een eerbetoon. We zijn met z’n allen naar de brievenbus gelopen en hebben hem gepost.”
Polonaise na de hemelpost
Vanzelfsprekend een emotioneel moment. “Maar ook heel mooi om met elkaar te doen. Daarna verdween het beladen karakter van de dag en ’s avonds liepen we de polonaise. Zo is het leven.”
Sandra en Monique kennen elkaar uit de uitvaartbranche, maar werken ook veel samen. De vriendinnen houden elkaar stevig vast tijdens de korte ceremonie, die grotendeels in stilte verloopt. Het succes van de hemelbrievenbussen vervult ze met trots. “We krijgen er energie van. Als je ziet wat het met mensen doet en het gevoel om een beetje troost te kunnen bieden, dat is heel veel waard. Het schept verbondenheid.”
Hoe uitvaartverzorgsters Sandra en Monique de eerste brieven aanstaken zie je hieronder.