Met een harde klap kwam er een plotseling einde aan het jonge leven van Ibrahim (12). De jongen uit Oosterblokker werd in oktober 2023 aangereden en overleed enkele dagen later. Morgenochtend dient de rechtszaak tegen de bestuurster van de auto. Mirna, de moeder van Ibrahim, zal er niet bij zijn. “Ik besef steeds meer dat ik hem nooit meer zal zien.”
Haar stem stokt. Niet voor het eerst tijdens het gesprek zoeken de tranen via de wangen een weg naar beneden. Praten over haar overleden zoon is anderhalf jaar na het fatale ongeluk nog een worsteling voor Mirna, net als haar hele leven.
En dat terwijl het bestaan voor oktober 2023 al voldoende uitdagingen met zich meebracht. In 2020 vlucht Mirna uit Syrië. Weg van het geweld, op naar een veilige toekomst voor haar, haar man en de twee kinderen Ibrahim en Joseph.
Oversteek in een bootje
Via Turkije en Griekenland maakt ze zonder haar geliefden in een bootje de gevaarlijke oversteek naar Nederland, waar ze na een reis van 7 maanden belandt. Daarna gevolgd door man en kinderen. Verschillende AZC’s later krijgt het gezin van Mirna een woning toegewezen: in Oosterblokker. Na de scheiding van haar man blijft ze hier alleen wonen met haar twee zoons.
De blik is gericht op wat komen gaat, tot 2 oktober 2023. Haar oudste zoon Ibrahim – dan 12 jaar oud – belt haar vanaf het voetbalveld van Woudia, waar hij speelt. Of hij na de training nog even mag blijven voetballen met zijn vriendjes. “Ik zei dat hij naar huis moest komen, want het werd al donker.”
Afzetting met agenten
Maar Ibrahim kwam niet thuis. Mirna gaat hem zoeken en ziet dat de Dr. Wijtemalaan in Westwoud is afgesloten. Bij de afzetting zegt ze tegen agenten dat ze haar kind zoekt. “Ze vroegen hoe oud hij was en hoe hij eruit zag. Toen kreeg ik zijn schoen in mijn hand. Of die van hem kon zijn.”
Ibrahim blijkt op zijn fiets te zijn aangereden door een dan 21-jarige inwoonster van hetzelfde dorp. Ze zou onder invloed zijn geweest van cannabis. Het hart van Ibrahim is gestopt, maar na reanimatie wordt hij vervoerd naar het ziekenhuis. Vijf dagen later overlijdt hij in het AMC in Amsterdam aan zijn verwoningen. Mirna: “Ik geloofde die dagen heel sterk dat Jezus mijn kind zou redden, maar dat gebeurde niet.”
“Ik hoor steeds zijn stem in mijn hoofd. Dat maakt het alleen nog maar pijnlijker”
Mirna verloor haar zoon Ibrahim (12) na een aanrijding
Ze moet voorgoed afscheid nemen van Ibrahim, zonder dat haar ouders en haar zus bij de uitvaart aanwezig kunnen zijn. Zij verblijven in het buitenland en krijgen geen toestemming om op tijd naar Nederland te komen.
Met haar andere zoon Joseph (12) woont ze nu in Oosterblokker. “Het voelt alsof ik een verkeerde droom zit. Ik mis Ibrahim zo erg.”
Ze beschrijft hem als een vrolijke jongen, die net op de middelbare school in Hoorn was begonnen en in zijn vrije tijd met vrienden voetbalde. “Hij hielp mij altijd met van alles en maakte veel grapjes. Als hij mij zag huilen, probeerde hij mij te laten lachen. Ik hoor steeds zijn stem in mijn hoofd. Dat maakt het alleen nog maar pijnlijker. Ik besef steeds meer dat ik hem nooit meer zal zien.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Het leven is sindsdien één grote worsteling, iedere dag weer. “De meeste tijd voel ik niets, heb ik een heel leeg gevoel. Meestal blijf ik binnen en wil ik met niemand praten. Ik maak het huis schoon, doe boodschappen en kook voor mijn zoon. Dat is het. Ik heb weinig energie.”
“Er is veel in mijn leven gebeurd”, zegt ze. “Ik ben 33 jaar, maar voel mij 70. Soms vraag ik mijzelf af: waarom moet dit mij allemaal overkomen? Geloof in God heb ik niet veel meer. Ik heb in het ziekenhuis veel gebeden en ik was ervan overtuigd dat hij zou helpen. Maar er gebeurde niets. Waarom worden wij zo gestraft?”
“Ik ben voor altijd mijn kind kwijt. That’s it”
Mirna verloor haar zoon Ibrahim (12) na een aanrijding
Tijdens het gesprek voelt ze de steun van René, een vriend die ook aanwezig is. “Het verdriet is heel zwaar”, ziet ook hij. “Mirna is in gevecht met zichzelf om het hoofd boven water te houden. Soms lukt dat – want ze is ontzettend sterk – maar heel vaak ook niet. Het vechten put haar ook uit. Dit heeft heel veel tijd nodig, dat is wel duidelijk.”
Bijwonen rechtszaak te pijnlijk
Dinsdagochtend dient de rechtszaak, in Alkmaar. Mirna is er niet bij. Het is te pijnlijk, zegt ze. “Ik wil die bestuurster niet zien. Ik stel me steeds voor hoe bang Ibrahim is geweest, hoeveel pijn hij heeft gehad, hoe hij heeft geschreeuwd toen hij de auto zag. Had ik maar gezegd: blijf nog maar even voetballen…”
De straf? Ze haalt haar schouders op. “Of ze nu naar de gevangenis moet, of ze moet haar rijbewijs inleveren, ik krijg Ibrahim er niet mee terug. Ik ben voor altijd mijn kind kwijt. That’s it.”