Eigenlijk zou ze in Turkije blijven om les te geven. Maar na haar afstuderen was Serpil Aykilic (55) nog zo jong, dat haar vader adviseerde een tussenjaar te nemen. Tijdens een vakantie in Nederland ontmoette ze haar man, en dus besloot ze eind jaren ’80 in Nederland te blijven. Nu is Serpil al 35 jaar ‘Juf Serpil’ en dat werd gevierd op Het Fluitschip in Hoorn. “Deze school is niet mijn werk, maar mijn tweede huis.”
Tekst gaat verder onder de video.
De eerste vijftien jaar in het Nederlandse onderwijs geeft Serpil taal- en cultuurlessen gegeven aan kinderen met een Turkse achtergrond. “Dat heb ik tot 2003 gedaan. Toen werd het afgeschaft om te bezuinigen”, legt ze uit. Maar omdat het schoolbestuur haar graag wil houden, wordt ze aangesteld als onderwijsassistent bij de kleuters. Dat is ze tot op de dag van vandaag. “Ik kom nooit met tegenzin naar mijn werk.”
Ze blikt terug tijdens haar jubileum, waar ze flink in het zonnetje werd gezet door leerlingen en collega’s. “Vroeger hadden we hier veel meer Turkse kinderen”, herinnert Serpil zich. Toen al was ze aanspreekpunt voor ouders die met vragen naar school kwamen.
Ze kwamen bij Serpil omdat ze de taal niet spraken, maar ook vanwege cultuurverschillen. Ook nu nog komen ouders met verschillende achtergronden eerder naar Serpil toe, dan naar andere collega’s. “Dan is de drempel lager”, verklaart Serpil. “Je hoort én bij hun, en bij school.”
Twee generaties
Serpil op haar beurt heeft zich altijd thuis gevoeld op school. “Hier is geen verschil vanwege kleur of achtergrond, iedereen is gelijk. Door mijn collega’s word ik niet als anders behandeld, omdat ik een andere achtergrond heb. De warmte die ik krijg, voelt heel fijn. En zo gaat het ook met de kinderen. Alle kinderen zijn gelijk. Ieder kind krijgt evenveel warmte, liefde en aandacht. Daar word ik heel blij van.”
Lisa zat 30 jaar geleden al in de klas bij juf Serpil, en nu brengt ze haar dochter Lizzy naar dezelfde school. “Serpil is een heel lieve vrouw, ik hoop dat ze nog 25 jaar blijft.”