Het einde van een jaar is een mooi moment om even terug te blikken op het afgelopen jaar. Voor mijzelf is er de vraag, waar ik in geslaagd ben en waarin tekort geschoten. Met het schuldbesef waarmee ik ben grootgebracht kan ik meer missers aandragen dan men doorgaans van me aan wil nemen. Het gaat er niet om een opsomming te geven van wat ik allemaal naliet of fout aanpakte, ik hoop dat het interessanter is om te kijken of er een goede balans is tussen plus en min.
Ik houd me wat mijn privéleven betreft graag wat op de vlakte, maar mijn daden als columnist zijn zaken die ook buiten mij om af en toe bekeken en beoordeeld worden.
Als columnist met een mening en misschien zelfs met een begin van een missie om de wereld iets beter achter te laten dan aan het begin van het jaar, moet je je deemoedig opstellen naar hen die je met je columns wilt bereiken. De luisteraar en lezer oordeelt met het meeste recht. Wanneer ik zelf een cijfer zou willen geven aan mijn verrichtingen als columnist, dan moet men mij mijn podium afnemen en de toegang ertoe voor altijd verhinderen. Aan narcisten hebben we in de politieke wereld geen enkele behoefte. We zijn niet in de VS.
Ik heb me uiteraard steeds verheugd over elke positieve bejegening, maar er waren ook duidelijke afkeurende signalen. Moet ik mij zorgen maken over afkeurende kritische uitingen? Nee, ik moet me pas zorgen maken, wanneer die helemaal uitblijven! Het afgelopen jaar heb ik mij wat intensiever bezig gehouden met de vraag: wat is democratie en hoe moet dat vorm gegeven worden in ons land in het algemeen en in het bijzonder in Hoorn? Geen enkele partij zal een onbetwijfelde tien hebben verdiend, maar in Hoorn is er ook geen fractie die in de buurt van een verfoeibare nul scoort.
Zelfs de personen die mijn gram over zich heen gestort kregen hebben voor de Hoornse burgerij fraaie dingen helpen verkrijgen. Wanneer je goede dingen aan te rekenen zijn, betekent dat niet dat je dus voortaan slechts keurige in te lijsten recensies van mij krijgt. Mevrouw Grosthuizen heeft af en toe, wanneer zij mij kritische kanttekeningen hoort maken over onze Hoornse raadsleden, zachtjes verwijtend gezegd: ‘Nou, nou, nou, moet je dat echt zo zeggen?’ Soms, dat wil ik best toegeven, heb ik haar de columns waarin ik meende echt streng te moeten optreden, maar niet voorgelezen.
De ontwikkelingen in onze vaderlandse politiek baren mij veel zorgen en mijn vrees is, dat barbaarse populistische geluiden uit het Haagse ook ooit in Hoorn zullen klinken. Menigmaal hebben democratiebeschadigende gebeurtenissen mijn bloedtemperatuur tot ongewenste hoogten gebracht. Zo las ik deze week in de krant de reactie van Geert Wilders op de tot verbinding leidende kersttoespraak van onze koning. ‘Nederland is van ons,’ schijnt Geert Wilders te hebben gezegd. ‘Absoluut niet!’ is dan mijn eerste reactie. ‘Foei Geert Wilders, bedaar toch en gedraag u!’ Dat zou natuurlijk een verkeerde reactie geweest zijn van mij. Ik had dan moeten uitroepen: ‘Wilders, hou je bek en blijf gvd met je vuile poten van ons Nederland af!’
Nederland is niet van Wilders en zijn boevenbende. Zo zal ook in Hoorn geen enkele politicus het in zijn/haar hoofd moeten halen dat welke kreet dan ook door hem/haar uitgesproken de mening is van de Hoornse burger. We hebben in onze raad 14 fracties die allemaal bij een stukje Hoornse burgerij horen. Er zijn fracties die zich vertegenwoordigd weten in het huidige college en er zijn fracties van de oppositie.
De oppositiefracties hebben het recht om de coalitie te traineren en dat doen ze dan ook. Echter zal achter tegengeluiden altijd het belang van de Hoornse bevolking in haar totaliteit in het oog moeten worden gehouden. Elk oppositiegeluid zal zeker met fraai klinkende argumenten worden onderbouwd, maar er zijn momenten dat er veel werk wordt gemaakt van spijkers zoeken op laag water, of het eindeloos uitvergroten van door de coalitie veroorzaakte onvrede bij groepen in onze stad.
Dat gaat het volgende jaar allemaal gewoon verder en ik hoop dat ik eind 2025 met enige tevredenheid zal terugkijken op mijn gedachtespinsels, maar ik vrees dat ik me dan net zo vertwijfeld zal afvragen of dat terecht zal zijn zoals ik nu doe. Ik wens je alvast een gezellige jaarwisseling zonder gewetenswroegingen!
Disclaimer: De inhoud van de column is uitsluitend voor rekening van de auteur. Streekomroep West-Friesland is niet ge- of verbonden aan een politieke partij of welke politieke richting dan ook, maar geheel autonoom en onafhankelijk.