Toonbeeld van wilskracht: Michael bezorgt dagelijks de krant, zonder armen en benen

Hij verloor afgelopen jaar zijn beide armen en benen en is misschien wel hét toonbeeld van wilskracht en doorzettingsvermogen. Met behulp van zijn elektrische rolstoel bezorgt de 48-jarige Michael Ramp iedere dag trouw de krant in Grootebroek. Maar dat is niet alles, want in 2025 wil hij zijn beroep als stratenmaker weer oppakken. “Niet zeuren, maar poetsen!”

Michael Ramp heeft een onvoorstelbaar jaar achter de rug. Op 31 december 2023 werd hij met spoed opgenomen in het ziekenhuis, waar artsen een dubbele longontsteking, een streptokokkenbacterie en bloedvergiftiging vaststelden. Het was kantje boord. “Ik had nog 5 procent kans om het te overleven. Het is dat ik als stratenmaker een sterk lichaam heb, anders was ik er niet meer geweest,” vertelt hij.

Bijna dood

Michael balanceerde dagenlang op het randje van leven en dood. De bacterie richtte verwoestingen aan in zijn lichaam, waardoor vitale organen uitvielen. Om verdere verspreiding te voorkomen, moesten zowel zijn benen als zijn armen worden geamputeerd.

En dat alles terwijl Michael in een coma lag, maar liefst tweeënhalve maand. “Voor mij voelde het alsof ik een middagdutje deed. Ik had vuurwerk gehaald voordat ik ziek werd. Toen ik wakker werd, vroeg ik aan mijn vriendin wanneer we dat gingen afsteken. Toen vertelde ze dat het al maart was.”

“Ik vroeg aan mijn vriendin wanneer we vuurwerk gingen afsteken. Toen vertelde ze dat het al maart was”

Michael Ramp (48) uit Grootebroek – lag 2,5 maand in coma

In september, na maandenlange revalidatie, keerde de vader van zeven kinderen eindelijk weer terug naar huis. Vastberaden om het beste uit het leven te halen, met of zonder armen en benen, heeft hij inmiddels geleerd om weer veel zelf te doen. “Ik prijs elke dag dat ik hier ben, want het had ook heel anders kunnen aflopen. Ik ben gewoon nog niet klaar. Ik wil werken, genieten van mijn kinderen, en met de kleinkinderen naar de dierentuin. Daar put ik kracht uit.”

Tekst gaat verder onder de foto

Michael kijkt niet achterom. Voor hem is het verleden geweest en richt hij zich vol op de toekomst. “Ik wil vooruitkijken en gaan voor de dingen die ik wil doen. Dat zit in mijn aard. Eerst proberen voordat je zegt: ‘ik kan het niet’. Ik ben blij dat ik die mentaliteit heb meegekregen. Niet zeuren, maar poetsen.”

Conditie en spierkracht opbouwen

Elke ochtend, in alle vroegte, bezorgt hij samen met zijn vriendin de kranten. Met een karretje aan zijn elektrische rolstoel rijdt hij door de buurt. “Goed voor de sociale contacten en goede oefening voor het opbouwen van de conditie en spierkracht. Als ik stil ga zitten, dan kom ik helemaal nergens.”

Die dagelijkse training is meer dan alleen een fysieke uitdaging; het dient een hoger doel. Michael wil dolgraag zijn oude beroep als stratenmaker weer oppakken. En daar werkt hij vol overtuiging naartoe. “Er worden nu aanpassingen gedaan aan gereedschap, zodat ik straks weer kan egaliseren.” 

Het is dan de bedoeling dat zijn vriendin Lisette – die hem in het revalidatiecentrum ten huwelijk vroeg – met de stenen gaat sjouwen. Samen dus, zoals ze dat de afgelopen jaren ook deden. “Ik ben ervan overtuigd dat het gaat lukken.” Zijn kinderen zijn een steunactie gestart, onder meer om een aangepaste werkbus te kunnen aanschaffen.

Het jaar 2024 zit erop. Michael spreekt van ‘een pittig jaar’. “Ik hoop dat in 2025 alles weer op zijn pootjes terechtkomt”, zegt hij met een knipoog vanwege de woordspeling. “Ach, een geintje moet altijd kunnen.”