Vier jaar lang wachten de kinderen van de vermoorde Martin Griep uit Zwaag al op antwoorden. Bizar genoeg is het hun moeder Mijntje B. die in het verdachtenbankje zit. Voor de zoveelste keer gingen de drie kinderen naar de rechtszaak, dit keer het hoger beroep in het Amsterdamse gerechtshof. “Alle wonden worden weer opengehaald voor zover ze ooit genezen zijn.”

Weer een dag lang alle details aan moeten horen over wat er gebeurd zou zijn met hun vader. Op 14 april 2020 werd hij dood gevonden in zijn woning in Zwaag. Hij blijkt te zijn doodgeschoten. Een maand later wordt zijn vrouw, met wie hij in scheiding lag, aangehouden. Niet veel later volgt er nog een arrestatie. Het is familievriend Marcus P. Hij zou Mijntje B. aan een wapen en een alibi hebben geholpen. Daarover heeft hij uiteindelijk ook het één en ander verklaard. 

Volgens het Openbaar Ministerie een koelbloedig geplande moord. Zo zou B. het haar hebben geverfd om niet herkend te worden. Ook zorgde ze ervoor dat Markus P. haar hielp aan een alibi. Maar toch was er volgens de rechter meer dan voldoende bewijs en werd B. eind 2021 veroordeeld tot 18 jaar cel. P. kreeg 10 jaar cel. Beiden gingen in hoger beroep.

Gezin verscheurd: B. beschuldigt kinderen van leugens

Ondertussen is het gezin verscheurd. Al eerder beschuldigde moeder Mijntje B. haar kinderen van leugens tijdens de zitting. En dat was nu niet anders. “Het is gewoon heel intens, heel zwaar. Je kent het verhaal en weet hoe zij erin staat. Maar dat maakt het dubbel lastig”, aldus één van de twee dochters. 

Geloven doen ze hun moeder al heel lang niet meer. Daarvoor is te veel gebeurd, ook al voor de dood van Martin Griep. “Het is heel confronterend om je moeder daar zo te zien zitten in de rechtbank. Toch is het wel de plek waar ik haar wil zien. Ze blijft ontkennen, maar we zijn absoluut niet overtuigd van haar woorden.”

Afgeluisterd gesprek zou over postzegels gaan

De dochter noemt als voorbeeld een afgeluisterd gesprek tussen haar moeder en Markus P. Hij zegt dan: ‘Het net gaat zich sluiten’. En B. reageert vervolgens: ‘Niet als jij je mond houdt. “Voor ons is het een duidelijk stuk bewijs. Maar ze heeft eindeloos zitten te vertellen dat het over postzegels ging. Ze verklaart gewoon tegenstrijdig en we hebben er alle vertrouwen in dat het Hof een juist besluit neemt.”

En dus blijven de kinderen naar iedere zitting komen, hoe zwaar het ook valt. “Je hoopt toch stiekem nog steeds antwoord te krijgen op de vraag waarom ze het heeft gedaan. Je wil antwoorden. Of dat ze iets van berouw toont. Eigenlijk weet je wel dat die kans heel klein is. Maar je hoopt gewoon dat ze er iets over loslaat.”

Strafeis volgende week

Volgende week donderdag is de tweede zittingsdag. Dan volgt ook de strafeis. “Ik verwacht geen afwijkende eis ten opzichte van de eerste keer bij de rechtbank. Dat was toen 18 jaar en zouden we ook nu prima vinden.” 

Maar zwaar blijft het. Uiteindelijk hopen de kinderen dat na vier jaar er toch een einde komt aan de rechtszaak. “Het gaat bij ons met ups en downs. We hopen het een soort van af te sluiten, al krijgen we nooit de antwoorden. Je kan het nooit helemaal verwerken.”