Wat deed je eigenlijk in de kast? Een vraag die aan de oppervlakte zo simpel lijkt, maar bij nader inzien zoveel complexiteit in zich draagt. De kast, een metafoor voor zelfopgelegde opsluiting, geheimhouding, of misschien wel een gevoel van veiligheid. Waar staat jouw kast? Waarvoor gebruik jij hem?
Voor sommigen is het een plek van schuilen, voor anderen een werkplaats van illusies. Misschien een ruimte om te wachten tot de wereld veiliger voelt. Voor mij was het een plek van schuilen, van werk doen dat me inspireerde, maar dat ik eigenlijk niet mocht doen als bestuurder. En ik was dat.
Als bestuurder van een stichting mag je niet uitvoerend bezig zijn, een regel die de integriteit waarborgt. Maar voor mij, iemand die juist energie haalt uit het creëren van dingen, schrijven, media en het delen van ideeën, voelde deze scheiding steeds beperkender. Een verstandige scheiding, misschien, maar voor mij werd het een knellend harnas.
Zelfs als de kast slechts een denkbeeldige plek is, roept hij beelden op van gesloten deuren, muffe lucht en gedempte geluiden. Het is geen plaats waar je ademhaalt, maar waar je de adem inhoudt. Ik schreef deze columns onder een pseudoniem. Ik koos voor Evert A. van Hoorn, een naam die even vertrouwd als fictief voelde – een alter ego waarmee ik het schrijfwerk stiekem kon omarmen.
Maar op een gegeven moment vroeg ik me af: is de prijs van schuilen in de kast niet te hoog? Deze vraag dringt niet alleen door tot de kern van persoonlijke worstelingen, maar vindt ook bevestiging in zelfonderzoek. Het voelde als een dubbelleven: een schrijver die niet volledig zichtbaar mocht zijn, gevangen tussen ambitie en regels.
Uit de kast komen heeft een onmiskenbaar psychologisch aspect. De term is vaak verbonden met het doorbreken van sociale taboes, zoals het openlijk benoemen van je seksuele oriëntatie. Maar het fenomeen raakt veel bredere lagen van onze psyche. In wezen gaat het om het tonen van delen van jezelf die tot dan toe verborgen bleven, om het riskeren van afwijzing in ruil voor authenticiteit. De kunst van het loslaten. Vanaf deze column stap ik uit de kast.
Mijn naam is Edo van Eekeres, en ik ben niet langer bestuurslid. Ik kies ervoor om openlijk te schrijven, met mijn naam erboven, omdat het schrijven mij vrijheid geeft. De vrijheid die ik nu ook mezelf gun. Voor mij is schrijven niet alleen een daad van creatie, maar ook een vorm van vrijheid – een kans om mezelf te ordenen en mijn eigen stem te vinden, los van de rol die mij beperkt.
De prijs van het blijven in de kast is niet alleen emotioneel. Geheimhouding voelt misschien veilig, maar onderzoek laat zien dat het stress verhoogt en zelfs fysieke gevolgen heeft. De kast is zelden de veilige haven die we hopen. Er waren momenten waarop ik dacht: kan ik niet gewoon doorgaan zoals het is? Maar hoe langer ik de schijn ophield, hoe meer het voelde alsof ik mezelf iets essentieels ontzegde. Het werd een constante strijd tussen veiligheid en vrijheid.
Waarom blijven we er dan zo lang in zitten? Misschien omdat de buitenwereld zo onberekenbaar is. Of omdat we, zoals in het voorbeeld van de stiekeme columnist, het gevoel hebben dat we iets doen wat ‘niet mag’. Integriteit, loyaliteit, en het vermijden van conflicten zijn hoogstaande doelen, maar wat als ze ons in een knellende omhelzing houden? Misschien herken je het gevoel: een hobby die je verbergt, een droom die je niet durft te delen, of een waarheid die je uit angst voor reacties onderdrukt. Maar uiteindelijk vraagt het leven om eerlijkheid – naar jezelf en naar anderen.
De metafoor van de kast kent een schijnbare eenvoud: je opent de deur en stapt naar buiten. Maar de drempel overstappen is zelden een eenvoudige daad. Het vergt moed, soms dwarsheid, en vooral zelfacceptatie. Uit de kast komen brengt risico’s met zich mee. Je weet niet hoe anderen zullen reageren, of hoe het voelt om ineens zonder die schuilplaats te staan, het verliezen van controle. Maar hier ben ik. De kastdeur achter me dichtgeslagen, en het licht van vrijheid op mijn gezicht.
Misschien is dat wel het grootste cadeau dat uit de kast komen biedt: bevrijding. Want wat je ook naar buiten brengt, het zal niet iedereen behagen. Maar juist in de overgave schuilt de kracht. Net zoals bij een veer die je indrukt: de spanning bouwt zich op, tot het moment dat je loslaat. Dan springt de veer krachtig naar buiten, een beweging vol energie en onvermijdelijkheid. Dat loslaten laat zien hoeveel potentie en kracht er schuilgaat in wat eerst gevangen was.
De stiekeme columnist, die zichzelf schuldig maakte aan het ‘illegaal’ schrijven van columns – een daad die tegen de regels inging, maar tegelijkertijd een uitlaatklep bood. Hier zit iemand met de behoefte om gedachten te ordenen, chaos te bezweren en misschien zelfs indruk te maken. IJdelheid, jawel, maar wie is er niet een beetje ijdel in zijn verlangen naar erkenning? Het menselijke streven naar controle is universeel, net als de frustratie die ontstaat wanneer we die controle verliezen.
En toch, wanneer we onze woorden – of onze waarheden – naar buiten brengen, raken we iets aan dat groter is dan onze eigen drang naar perfectie. We geven anderen de kans om te zien, te lezen, en misschien zelfs te begrijpen. Het is het verschil tussen een verborgen manuscript en een gedeeld verhaal.
Uit de kast komen is een daad van loslaten, van het toestaan dat het leven, hoe rommelig ook, zichtbaar mag zijn. Of dat nu is in de vorm van een bekentenis, een column, of een liefde die eindelijk het daglicht mag zien. En voor wie twijfelt: de deur van de kast hoeft niet in één keer open. Een kier is genoeg om een straal van helderheid toe te laten – een klein begin dat langzaam je hele wereld verlicht.
De gespannen veer van Evert voelt nog steeds krachtig, maar niet meer overweldigend. De spanning maakt plaats voor richting, de beweging voelt bevrijdend en helder. Wat eerst een springveer was, is nu een bewuste stap naar vrijheid. Het leven hoeft niet strak geregisseerd te zijn – het mag zich ontvouwen, meanderen, spatten en verrassen. Het mag authentiek zijn.
Dus, of je nu een stap naar buiten zet, een sprankje licht toelaat, of gewoon de deur op een kier zet – het begint met het vertrouwen dat vrijheid in de imperfectie ligt. Tot volgende week.