Talitha woont met zoontje noodgedwongen op camping: “Het is ontiegelijk zwaar”

Ze had nooit verwacht ooit dakloos te worden, maar voor Talitha Groot, eigenaresse van een massagesalon in Enkhuizen, werd die nachtmerrie werkelijkheid. Ze woont nu met haar zevenjarige zoontje noodgedwongen in een caravan op een camping. “Ik merk dat mijn zoontje eronder lijdt”, vertelt Talitha geëmotioneerd. 

Terwijl zoontje Gready een computerspelletje speelt, smeert Talitha in een krap keukentje een paar boterhammen voordat school en werk beginnen. “Ik mis vooral mijn eigen slaapkamertje”, vertelt Gready. Het is behelpen als je opeens op vijftien vierkante meter moet leven. “We proberen er het beste van te maken, maar het is als alleenstaande moeder in een klein caravannetje erg zwaar”, vertelt Talitha.

Verlinkt door buurtbewoner

Het verhaal van Talitha begint zo’n zes jaar geleden als de relatie met haar toenmalige vriend en vader van Gready op de klippen loopt. Vanuit Eindhoven keert ze terug naar Enkhuizen waar haar familie woont. Om aan woonruimte te komen, plaatst ze een oproep op Facebook en met succes. Ze kan onderhuren. Dat gaat jaren goed, totdat een buurtbewoner haar verlinkt en contact opneemt met de woningcorporatie Welwonen.

“Het voelt alsof ik gefaald heb voor mijn zoon”

Talitha Groot

Aangezien een woning niet onderverhuurd mag worden, wordt ze uit haar huis gezet. Een tijdje kan ze bij haar moeder terecht, maar dat gaat op een gegeven moment niet meer. En daarom woont ze nu dus in een klein caravannetje op een camping. “Mijn zoontje zit niet lekker in zijn vel, hij is erg moe en onrustig. Dat doet me heel veel pijn. Ik probeer mijn verdriet te verbergen, maar hij merkt dat toch. Het voelt alsof ik gefaald heb.”

Ze is blij dat ze nu toch een dak boven haar hoofd heeft. De caravan is geregeld door tussenkomst van de stichting Voor Effies, die vanuit de diaconie van de protestantse gemeente mensen helpt die tijdelijk een woning nodig hebben. Daar zien ze steeds vaker mensen zoals Talitha die hulp nodig hebben. 

“Het zijn al lang niet meer de klassieke dak- en thuislozen die verslavingsproblemen hebben”, vertelt Bert Bouw van de stichting Voor Effies. “Steeds vaker komen we mensen tegen die plotseling werkloos zijn geworden of in een scheiding liggen. Het zijn ook gewoon mensen met een goede baan, het kan iedereen overkomen.”

Geen voorrang op een huurwoning 

Ze heeft alles al geprobeerd. Zo heeft ze een urgentieverklaring aangevraagd bij de gemeente Enkhuizen, maar die is in eerste instantie afgewezen. “Mijn woonprobleem is ontstaan in Eindhoven dus ik moest van de gemeente daar urgentie aanvragen. Maar ik heb daar niks meer te zoeken, het voelt alsof ik van het kastje naar de muur wordt gestuurd.”

Ze heeft opnieuw een aanvraag gedaan om voorrang te krijgen en dat proces loopt nog. “Ik reken nergens meer op”, vertelt ze aangeslagen. Ook staat ze al twaalf jaar op de wachtlijst voor een sociale huurwoning, maar een geschikte woning is bijna onhaalbaar. “Als ik reageer krijg ik te horen dat ik op nummer veertig sta. Vluchtelingen en statushouders krijgen wel snel een woning. Dat gun ik ze ook wel, maar ik wil zelf ook een dak boven mijn hoofd. Ik sta achteraan in de rij.”