Verdriet achter gesloten deuren: bewoners van Sweelinckhof in Wognum blikken terug op coronasluiting

Precies vijf jaar geleden werden woonzorglocaties in Nederland gesloten, om de bewoners te beschermen tegen corona. Hierdoor konden zij geen bezoek meer ontvangen. In de uitgebreide reportage ‘Verdriet achter gesloten deuren’ wordt in Omring-locatie Sweelinckhof in Wognum met betrokkenen teruggeblikt op deze verdrietige periode.   

“Geen bezoek, dat kan even niet meer”, sprak minister Hugo de Jonge op een persconferentie op 19 maart 2020. Zeven woordjes slechts, maar wel met een enorme impact voor zo veel mensen. 

Om het om zich heenslaande coronavirus af te remmen en de oudste groep van Nederland te beschermen, zag het kabinet geen andere uitweg dan de deuren van de verpleeghuizen te sluiten. 

Geïsoleerde bewoners, contact achter glas

Bewoners werden geïsoleerd en moesten op hun kamer blijven. Dagen, weken achter elkaar. Contact met geliefden kon slechts van achter het raam plaatsvinden, of schreeuwend naar elkaar, vanaf een balkon. Het leverde schrijnende beelden en verhalen op. 

“Het moeilijkste was dat we geen eigen regie meer mochten voeren op het eigen beleid.” De adem Jolanda Buwalda stokt even. Zij was en is bij Omring nog steeds voorzitter van de Raad van Bestuur. 

“Het zwaarste was dat we onze huizen moesten sluiten”

Jolanda Buwalda – voorzitter Raad van Bestuur Omring

Landelijk beleid schommelde constant in die tijd. “Het waren dagkoersen. Het zwaarste was dat we onze huizen moesten sluiten. Dat onze mensen werden opgesloten en dat de dierbaren geen entree meer hadden. Dat is één van de meest tragische omstandigheden geweest. Ik krijg het er nog benauwd van.”   

We praten in Wognum ook met Omring-arts Anja Willems, activiteitenbegeleider Colinda Goedhart en bewoonster Janie Hijstek. Zij praten in de reportage over het verdriet, de onmacht, maar ook over de saamhorigheid die corona teweegbracht. “Het heeft ook onvoorwaardelijke samenwerkingskracht gebracht”, zegt Buwalda. 

‘Dan ben je écht eenzaam’

Hijstek (83) is bewoonster van Sweelinckhof en verloor in de coronaperiode haar man Ton, die al ziek was. Kleinkinderen namen via de iPad afscheid van opa en na de crematie was er niemand die Janie kon bezoeken. “Dan ben je écht eenzaam.” 

Toen de pandemie over zijn hoogtepunt was, zag Janie dat er veel bewoners van Sweelinckhof waren overleden. “Met kaarten maken waren we eerst met een stuk of twaalf, nu waren er nog maar drie over.”