Een jaar geleden kwam Peter Mol (53) uit Nibbixwoud plotseling te overlijden, na een fatale hersenbloeding. Twaalf maanden na zijn dood eert de Hoornse middelbare school d’Ampte de ‘gezellige hoofdconciërge en hoofdcoach’ met een blijvende herinnering, in de vorm van een boom en bankjes.
Alsof het zo moest zijn. Precies tijdens de onthullingsceremonie op het schoolplein van het d’ Ampte vonden krachtige zonnestralen hun weg door een stugge, grijze wolk. “Peter liet de zon even schijnen”, denkt zijn vrouw Sandra.
Een jaar geleden was ze ook op het schoolplein, ook toen met haar zoon en dochter. Op weg naar het crematorium maakte haar zojuist overleden man Peter nog één tussenstop, bij zíjn d’Ampte.
Applaus en fakkels
De school waar hij als conciërge in de afgelopen zes jaar was uitgegroeid tot een vertrouwd en populair gezicht. Leerlingen en collega’s brachten een laatste groet, er klonk applaus en er werden fakkels ontstoken.
Enkele dagen eerder was er die schok. Op school én in zijn woonplaats Nibbixwoud, waar 1.500 mensen op de condoleance afkwamen. Peter Mol, 53 nog maar, was op school onwel geworden, getroffen door een hersenbloeding. Enkele uren later al moesten zijn geliefden in het ziekenhuis definitief afscheid van hem nemen.
Tekst gaat door onder de foto.
“Zijn overlijden heeft een heel grote impact gehad”, zegt Stef Macke, directeur van de locatie van het Tabor College. “Voor ons als collega’s en leerlingen, maar natuurlijk vooral voor zijn gezin en familie. Wat een drama als je man ’s ochtends naar zijn werk gaat en hij komt nooit meer thuis.”
Hij typeert Mol als iemand die kon verbinden, maar ook kon begrenzen. “Hij was als hoofdconciërge volledig op zijn plek. Hij had veel coachende kwaliteiten en kon heel goed met leerlingen omgaan. Hij kon als het moest harde maatregelen nemen, terwijl de relatie met een leerling goed bleef.”
Waakvlam ineens gedoofd
Sandra vult aan: “Hij zag altijd alles wat er om hem heen gebeurde. Zelfs als we in de stad liepen.”
De waakvlam van de school was ineens gedoofd, zo beschreef de school het. In de dagen na zijn dood beschilderden leerlingen en docenten keien, waar hij zo van hield. In het herdenkingslokaal ligt dan ook een stripboekje, gemaakt door een leerling. “Dat ging over Superman”, zegt Sandra. “Maar dan heette hij SuperMol. Fantastisch.”
Tekst gaat door onder de foto.
De school wilde graag een blijvende herinnering op het schoolplein, om de geliefde conciërge te herdenken. “Maar het moest ook functioneel zijn”, vond Macke. “Het is en blijft een schoolplein, geen begraafplaats.”
Boom, bankjes en herdenkingsrots
In overleg met de familie werd gekozen voor het planten van een boom, met daar omheen bankjes. “Dan kunnen de leerlingen daar ook lekker zitten. Tegelijkertijd is het een zichtbare plek, zodat we hem niet vergeten.” De herdenkingsrots onder de boom zal daar aan bijdragen.
Afgelopen week was de onthulling en stopten Sandra en haar kinderen de boom nog wat extra aarde toe. “Het was heel warm en fijn. De school heeft vorig jaar al laten blijken wat Peter daar betekende en doet dat nog steeds. Daar zijn we ze echt dankbaar voor. Ik denk dat hij dit zelf ook wel bijzonder had gevonden.”