Rouw en café, twee dingen die je misschien niet snel gecombineerd zou zien. Toch bestaat het: Het Rouwcafé, een plek waar je op een ongedwongen manier met lotgenoten kunt praten over verlies en rouw.
De praktijk van psychologe Marije Delfsma, die elke eerste woensdagochtend van de maand dienst doet als café, is de locatie van het zogeheten rouwcafé in Venhuizen. Het café is bedoeld om bij elkaar te komen en te bespreken hoe het is om met het thema rouw te moeten dealen. Er wordt over verlies gepraat in de breedste zin van het woord.
Delfsma is behandelend psycholoog en is de initiatiefneemster van dit rouwcafé. “De meeste mensen komen omdat ze een dierbare verloren hebben. Maar er komen ook mensen vanwege het verliezen van een relatie, baan of hun vaderland. Ook dat zijn vormen van verlies waarbij je dezelfde processen doormaakt.”
Erkenning en herkenning
“In mijn werk zie ik veel mensen die worstelen met het thema rouw. Een therapeut kan daar op een bepaalde manier mee helpen, maar lotgenoten die zich in hetzelfde schuitje bevinden kunnen dat net weer op een andere manier die heel erg fijn kan zijn. Mensen kunnen elkaar steunen en herkennen emoties bij elkaar, daar draait het hele café eigenlijk om”, vertelt Delfsma. Het mooiste aan de gesprekken? “Als er iemand iets emotioneels deelt, dat dit bij een ander ook weer wat teweeg brengt. Er wordt altijd herkenning gevonden in een deel van iemand zijn verhaal. Als ik zie dat er dan vier mensen met tranen in de ogen zitten vind ik die verbondenheid mooi.”
Taboe doorbreken
Delfsma vertelt dat er rond het thema rouw vaak schaamte en schuld hangt, het is lastig om je open te stellen naar de maatschappij. “Het gebeurt dat mensen na het verlies vrienden kwijtraken. Mensen duiken snel een ander pad in de supermarkt in, omdat ze het te moeilijk en ingewikkeld vinden om het gesprek aan te gaan. Het gebeurt ook dat er juist mensen, waarvan je het niet verwacht had, een stap naar voren doen. Het is voor mensen gewoon lastig om over rouw te praten als je het zelf niet op dezelfde manier kent. Als je het zelf wel kent, is de valkuil dat je het gesprek over gaat nemen. Rouw is voor iedereen uniek. Delen dat je even niet weet wat je moet zeggen is een goede reactie.”
“In het rouwcafé valt die drempel weg, er kan openlijk en vrijuit gesproken worden. Alles blijft dan ook binnen de muren van het café”, vertelt Delfsma. “In de maatschappij is het gek als je na 20 jaar nog praat over de partner die je verloren hebt, maar rouw begint bij iedereen op een ander moment. Het is niet gek om er na langere tijd nog mee te worstelen. Er wordt dan al snel gezegd je moet in therapie, maar dat is gewoon niet zo. Rouw moet genormaliseerd worden.”